....... ಅತೀತ.

ನಮ್ಮ ಅತೀತ ನಮ್ಮನ್ನು ಬೆಂಬಿಡದೆ ಕಾಡುತ್ತದೆ...

ಹಿಂದೆ ಮಾಡಿದ ತಪ್ಪುಗಳು ಧುತ್ ಎಂದು  ಎದುರಿಗೆ ಬಂದು ಭೂತವಾಗಿಬಿಡುತ್ತದೆ...

ಕೆಲವು ವರ್ಷಗಳ ಹಿಂದೆ ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಒಬ್ಬ ಶ್ರೀಮಂತ ಹುಡುಗನ ಗೆಳೆತನ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದೆ...

ಅತನ ಬೈಕ್, ಮೊಬೈಲ್ ಬಹಳ ಆಕರ್ಷಕವಾಗಿದ್ದವು..

ಅವನು ಹಾಕುವ ಡ್ರೆಸ್ , ಮಾತನಾಡುವ ರೀತಿ ಸೂಜಿಗಲ್ಲಿನಂತೆ ಸೆಳೆಯುತ್ತಿದ್ದವು...

ಮೊದಲಿಗೆ ಅದು "ಸ್ನೇಹ"ವಾಗಿದ್ದರೂ...

ನಂತರ ಅದು ಪ್ರೇಮವಾಗಿಬಿಟ್ಟಿತ್ತು ನಮಗೆ ಗೊತ್ತಾಗದ ಹಾಗೆ...

ಎಲ್ಲ ಪ್ರೇಮಿಗಳ ಹಾಗೆ ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಪ್ರೇಮಿಸಲು ಶುರುಮಾಡಿದ್ದೇವು..

ಪ್ರೇಮ ಮತ್ತು ಕೆಮ್ಮು ಎಷ್ಟು ದಿನ ಅಂತ ಸುಮ್ಮನಿರಲಿಕ್ಕೆ ಸಾಧ್ಯ...?

ಮೊದಲು ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹುಡುಗರ ಬಾಯಲ್ಲಿ...

ಕ್ರಮೇಣ ಕಾಲೇಜಿನ ಕಂಪೌಂಡಿನಲ್ಲಿ... ಪ್ರಕಟವಾಗತೊಡಗಿದವು...

ಮನೆಯವರಿಗೂ ಗೊತ್ತಾಯಿತು...

ಅಪ್ಪ, ಅಣ್ಣ ದೊಡ್ಡ ರಾದ್ದಾಂತವನ್ನೇ ಮಾಡಿದರು...

" ಮದುವೆ ಅಂದರೆ ಕಾಲೇಜಿನ ಪ್ರೇಮವಲ್ಲ..

ಬದುಕು ಈಗ ನೀವಂದುಕೊಳ್ಳುವಷ್ಟು ಸುಂದರ ಪ್ರೇಮ ಪತ್ರವಲ್ಲ..

ಮೊಬೈಲಿನಲ್ಲಿ ಕಳಿಸುವ ಸಣ್ಣ ಸಂದೇಶವೂ ಅಲ್ಲ...

ಅವರ ಮನೆತನ, ಜಾತಿ ಏನೂ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ..

ಮದುವೆ ಅಂದರೆ ಮನೆತನ, ಹುಡುಗನ ಸ್ವಭಾವ ಬಹಳ ಮಹತ್ವವಮ್ಮಾ..."

ಬಹಳ ಬುದ್ಧಿ ಹೇಳಿದರು...

"ಅವನು ತುಂಬಾ ಒಳ್ಳೆಯವನು.. ಹೆಣ್ಣುಮಕ್ಕಳೆಂದರೆ ತುಂಬಾ ಗೌರವ"

ನಾನು ಹುಡುಗನನ್ನು ಸಮರ್ಥಿಸಿದೆ..

"ನಿನ್ನಂಥಹ ಚಂದದ ಹುಡುಗಿ ಸಿಗುತ್ತಾಳೆಂದರೆ ವ್ಯಾಘ್ರನೂ ಗೋಮುಖನಾಗುತ್ತಾನಮ್ಮ..

ಅವನಾಡಿದ ಮಾತುಗಳೆಲ್ಲವೂ ಹರೆಯದ ಬಣ್ಣದ ಮಾತುಗಳು.."

ನಾನು ಅವರ ಬುದ್ಧಿ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಕೇಳುವ ಸ್ಥಿತಿಯಲ್ಲಿರಲಿಲ್ಲ...

ಮುಂದೇನು?

ಮನೆ ಬಿಟ್ಟು ಆ ಹುಡುಗನ ಜೊತೆ ಪಟ್ಟಣಕ್ಕೆ ಬಂದೆ...

ನಮ್ಮ ಕನಸಿನ ಸಂಸಾರ ಶುರುಮಾಡಿದೆವು..

ಆದರೆ ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನಗಳಲ್ಲಿಯೇ ಆತನ ಬಣ್ಣ ಒಂದೊಂದಾಗಿ ಗೊತ್ತಾಗತೊಡಗಿದವು...

ಅವನಿಗೆ ಕುಡಿಯುವ ಚಟ ಇತ್ತು..

ಸಿಗರೇಟು ಎಡಬಿಡದೆ ಸೇದುತ್ತಿದ್ದ..

ಕೆಲವು ದಿನಗಳ ನಂತರ ಮನೆಯಿಂದ ತಂದ ಹಣ ಖರ್ಚಾಯಿತು...

ಅವನಿಗೆ ನನ್ನಲ್ಲಿ ಆಸಕ್ತಿಯೂ ಕಡಿಮೆಯಾಯಿತು...

ನಿಜ ...

ಆತನಿಗೆ ನನ್ನ ಅಂದ, ಯೌವ್ವನ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...

ಬದುಕು ದುಸ್ಥರವಾಯಿತು...

ಕೊನೆಗೆ ಹೇಗೋ ಆತನನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ...

ಅದೆಲ್ಲ ಈಗ ನನ್ನ "ಅತೀತ...

ನನ್ನನ್ನು ಮನೆಯವರೆಲ್ಲ ಗೌರವದಿಂದ  ಸ್ವಾಗತಿಸಿದ್ದು..

ನನ್ನನ್ನು ಸಂಪೂರ್ಣವಾಗಿ ಕ್ಷಮಿಸಿದ್ದು... ನನಗೆ ಬದುಕು ಇನ್ನಷ್ಟು ಭಾರವೆನಿಸತೊಡಗಿತು..

ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವೂ ಹಿಂಸೆಯಾಗತೊಡಗಿತು...

ನಾನು ಹೆಚ್ಚು ಅಂತರ್ಮುಖಿಯಾಗತೊಡಗಿದೆ..

ಮೊದಲು ಬಹಳ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದ ನಾನು ಈಗೀಗ ಮೌನಿಯಾಗತೊಡಗಿದೆ..

ನನ್ನ ಮೌನ ನನ್ನ ಸಂಗಾತಿಯಾಗಿತು..

ನನ್ನಪ್ಪ ನನಗೆ ಗಂಡು ಹುಡುಕಲಿಕ್ಕೆ ಶುರು ಮಾಡಿದ...

ನಾನು ಖಡಾಖಂಡಿತವಾಗಿ ಬೇಡವೆಂದೆ...

"ಮಗಳೆ...

ಬದುಕು ನಿಂತ ನೀರಲ್ಲ...

ಅದು ಹರಿತಾನೆ ಇರಬೇಕು.. ಅದು ಯಾರಿಗಾಗಿಯೂ ಕಾಯ ಬಾರದು..

ಏನೇನು ಆಗಬಾರದಾಗಿತ್ತೊ ಅದು ಆಗಿ ಹೋಯಿತು..

ಮತ್ತೆ ಬದುಕನ್ನು ರೂಪಿಸುವದು ನಮ್ಮ ಜವಾಬ್ದಾರಿ..

ನಿನ್ನನ್ನು ನೋಡಲಿಕ್ಕೆ ಅಮೇರಿಕಾದಿಂದ ಒಬ್ಬ ಗಂಡು ಬರುತ್ತಿದ್ದಾನೆ..

ನಿನ್ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಅಮೇರಿಕಾಕ್ಕೆ ಕರ್ದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಾನೆ..

ನಿನ್ನ ಹಳೆಯದೆಲ್ಲ ಮರೆತು ಹೊಸ ಜೀವನ ಶುರುವಾಗಲಿ..

ಮತ್ತೆ ಹೊಸ ಚಿಗುರು.. ಹೊಸ ಕನಸು ಮೂಡುತ್ತದೆ.."

ನಾನು ಎಷ್ಟೇ ಬೇಡವೆಂದರೂ ಮನೆಯವರ್ಯಾರೂ ಕೇಳಲಿಲ್ಲ..

ಎಲ್ಲರೂ ನನ್ನನ್ನು ಸುಮ್ಮನಿರಿಸಿದರು..

ಹುಡುಗ "ನೋಡುವ" ಶಾಸ್ತ್ರವೂ ಮುಗಿಯಿತು...

ಹುಡುಗನಿಗೆ ನಾನು ಇಷ್ಟವಾದೆ... 

"ಇನ್ನೊಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಮದುವೆ ಮಾಡಿಕೊಡಿ.." ಎಂದು ಗಂಟುಬಿದ್ದರು...

ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಸಂಭ್ರಮ.. ಸಡಗರ... ಸಂತೋಷ...!

ನಾನು  ಮತ್ತೂ ಮೌನಿಯಾದೆ...

"ಅಪರಾಧಿ ಮನೋಭಾವ ಹೆಜ್ಜೆ ಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಕಾಡತೊಡಗಿತು...

ನಾನು ಹುಡುಗನಿಗೆ ಮೋಸ ಮಾಡುತ್ತಿರುವೆ.." ಎನ್ನುವ ಭಾವ ಕಾಡತೊಡಗಿತು..

"ಹುಡುಗನಿಗೆ ಎಲ್ಲ ವಿಷಯ ಹೇಳಬೇಕು.. ಹೇಗೆ ಹೇಳಲಿ..?"

ಮನಸ್ಸು ಗೊಂದಲದ ಗೂಡಾಯಿತು... ಪ್ರತಿಕ್ಷಣವೂ ಹಿಂಸೆಯಾಗತೊಡಗಿತು..

ಏನು ಮಾಡಲಿ...? ನಾಡಿದ್ದು ಮದುವೆ..

ಹುಡುಗನ ಬಳಿ ಹೇಗೆ ಹೇಳೀಕೊಳ್ಳಲಿ..?

ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ದೇವರಿಗೆ ನಮ್ಮ ಮಾತುಗಳು ಕೇಳುತ್ತವೆ.

ನನ್ನಪ್ಪ ಗಾಭರಿಯಿಂದ ಓಡೋಡಿ ಬಂದ...

"ಮಗಳೆ.. ಒಂದು  ಆತಂಕ ಬಂದಿದೆಯಮ್ಮಾ... !

ಹುಡುಗನಿಗೆ ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕವಾಗಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕಂತೆ..

ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಏನೋ ಕ್ಲಿಯರ್ ಮಾಡ್ಕೋಬೇಕಂತೆ...

ನೋಡಮ್ಮ.. ಅವನು ಏನು ಕೇಳಿದರೂ ಏನೂ ನಡೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ..

ನಮಗೆ ಆಗದವರು ಕೆಟ್ಟ ಸುದ್ಧಿ ಹರಡಿದ್ದಾರೆ.. 

ಎಲ್ಲವೂ ಸುಳ್ಳು...ಅಂತ ಹೇಳಿ ಬಿಡು..
ಮಗಳೇ..

ಒಮ್ಮೆ ಮದುವೆಯಾಗಿ ಅಮೇರಿಕಾಕ್ಕೆ ಹೋದ ಮೇಲೆ .. ಎಲ್ಲವೂ ಸರಿಯಾಗಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...

ತುಂಬಾ ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ.. ಮಾತನಾಡಮ್ಮ..."

ನನ್ನ ತಂದೆ ನನಗೆ ತಿಳಿಸಿ ಹೇಳಿದರು 

ಒಳ್ಳೆಯದಾಯಿತು..

ನನಗೂ ಹುಡುಗನ ಬಳಿ ಮಾತನಾಡಬೇಕಿತ್ತು...

ಹುಡುಗ ನನ್ನನ್ನು ನಮ್ಮನೆಯ ಟೆರಸಿಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋದ...

"ನೋಡಿ..

ಮುಚ್ಚಿಟ್ಟು.. ಬಚ್ಚಿಟ್ಟು ಮಾತನಾಡುವದು ನನಗೆ ಇಷ್ಟವಿಲ್ಲ..

ಮದುವೆಯೆನ್ನುವದು.. ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಬಾಳಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ..

ನಾವಿಬ್ಬರೂ ಸಾಯುವವರೆಗೆ ಜೊತೆಯಾಗಿ ಇರಬೇಕಾದ ಬಾಂಧವ್ಯ.. 
ಇಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲವೂ ಮುಕ್ತವಾಗಿರಬೇಕು..

ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ಮಧ್ಯೆ ಯಾವ ಮುಚ್ಚು ಮರೆಯೂ ಇರಬಾರದು..

ಅಲ್ಲವಾ?"

ನಾನು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿದ್ದೆ...

ಅವರನ್ನು ನೋಡುವ ಧೈರ್ಯ, ನೈತಿಕತೆ ನನ್ನಲ್ಲಿಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು...

" ನಾನು ಅಮೇರಿಕಾದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿ ಬೆಳೆದವ..

ಅಲ್ಲಿದ್ದರೂ ನನಗೆ ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕಾರ ಸಿಕ್ಕಿದೆ...  ಹಾಗಾಗಿ ನನಗೆ ಭಾರತದ ಹುಡುಗಿಯೇ ಬೇಕೆಂದು ಹಠಹಿಡಿದು ಬಂದಿದ್ದು.."

ಆತ ಸ್ವಲ್ಪ ಹೊತ್ತು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದ..

" ನನಗೆ ನೀವು ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದೀರಿ..

ನಿಮ್ಮ ಮೌನ..

ನಿಮ್ಮ ನಾಚಿಕೆ ಎಲ್ಲವೂ  ನನಗಿಷ್ಟ..

ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯವರ ಸರಳತೆ , ಸಂಸ್ಕಾರ ತುಂಬಾ ಇಷ್ಟವಾಯಿತು.."

ನಾನು ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಯೆ ಇದ್ದೆ... ನಾನು ಮಾತು ಹೇಗೆ ಶುರುಮಾಡಲಿ..?

ಹುಡುಗ ಮತ್ತೆ ತನ್ನ ಮಾತನ್ನೇ.. ಆಡತೊಡಗಿದ...

" ನೋಡಿ..

ನಿಮ್ಮ ಬಳಿ ಒಂದು ವಿಷಯ ಹೇಳಲೇ ಬೇಕಾಗಿದೆ..

ನಿಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿದ ದಿನದಿಂದ ನನ್ನೊಳಗೆ ಬೇಯುತ್ತಿರುವ ವಿಷಯ ಹೇಳಬೇಕಿದೆ.."

ಹುಡುಗ ಮಾತು ನಿಲ್ಲಿಸುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ..

ನನಗೆ ಅವನ ವಿಷಯ ತಡೆದು ನನ್ನ ವಿಷಯ ಹೇಳಬೇಕಿತ್ತು...

ಆದರೆ ಆತ ಅವಕಾಶ ಕೊಡ್ತಾ ಇಲ್ಲ....

"ನಾನು ಒಂದು ತಪ್ಪು ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ...

ಕಳೆದ ವರ್ಷ ನಾನು ಕೆಲಸದ ನಿಮಿತ್ತ ನ್ಯೂಯಾರ್ಕಿಗೆ ಹೋದಾಗ..

ಒಂದು ಹುಡುಗಿಯೊಡನೆ ಒಂದೇ ರೂಮಿನಲ್ಲಿರ ಬೇಕಾಯಿತು..

ಏನು ಆಗಬಾರದಿತ್ತೋ.. ಅದು ಆಗಿ ಹೋಯಿತು..

ಆ ಘಟನೆ ನನಗೆ ಅರಿವಿಲ್ಲದೆಯೇ ಆಗಿ ಹೋಯಿತು..

ನಂತರ ಬಹಳ ಪಶ್ಚಾತ್ತಾಪ ಪಟ್ಟರೂ... 
ಮನದೊಳಗೆ ಸುಡುತ್ತಿದೆ...

ನೋಡಿ.. 
ನಿಮ್ಮ  ಮುಗ್ಧತೆಗೆ ನಾನು ಮೋಸ ಮಾಡುವದಿಲ್ಲ...

ನಿಮ್ಮ ಮುಗ್ಧ ಪ್ರೇಮಕ್ಕೆ ದ್ರೋಹ ಮಾಡಲು ಮನಸ್ಸು ಒಪ್ಪಲಿಲ್ಲ..

ನಿಮಗೊಂದು ಮಾತು ಕೊಡುತ್ತೇನೆ..

ಮುಂದೆ ನಾನು ನಿಮಗೆ ನಿಷ್ಠನಾಗಿರುತ್ತೇನೆ..

ಈಗ ಹೇಳಿ ನಾನು ನಿಮಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆನಾ..? "

ನನ್ನೆದೆ ಢವ ಢವ ಹೊಡೆದುಕೊಳ್ಳತೊಡಗಿತು...

ತಲೆ ಎತ್ತಬೇಕೆಂದರೂ ಎತ್ತಲಾಗಲಿಲ್ಲ...

ಏನು ಹೇಳಲಿ...?

ನನ್ನ ಮೌನವನ್ನು ನೋಡಿ ಹುಡುಗ ಮತ್ತೆ ಹೇಳಿದ..

" ನಿಮಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆ ಇಲ್ಲವೆಂದರೆ ...
ನನ್ನ  ಭಾಗ್ಯವನ್ನು ನಾನು ಹಳಿದುಕೊಳ್ಳಬೇಕು...

ನಿಮ್ಮಂಥವರನ್ನು ಕೈ ಹಿಡಿಯುವ ಭಾಗ್ಯ ನನಗಿಲ್ಲ ಅಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ..

ನನಗೆ ಬೇಸರವಾದರೂ... ನಿಮ್ಮ ಅಭಿಪ್ರಾಯಕ್ಕೆ ನಾನು ಬೆಲೆ ಕೊಡುತ್ತೇನೆ..

ದಯವಿಟ್ಟು ಸ್ಪಷ್ಟವಾಗಿ ಹೇಳಿ..

ನಿಮ್ಮ ಮನೆಯವರಿಗೆ.. ನನ್ನ ಮನೆಯವರಿಗೆ ನಾನು ತಿಳಿಸಿ ಹೇಳುತ್ತೇನೆ..

ಧೈರ್ಯವಾಗಿ ಹೇಳಿ.. 

ನಾನು ನಿಮಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆನಾ?"

ಈಗ ನಾನು ಉತ್ತರ ಕೊಡಲೇ ಬೇಕಿತ್ತು..

ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಯೇ.. ಹೇಳಿದೆ..

"ನನಗೆ ನೀವು ಒಪ್ಪಿಗೆ.."

ಹುಡುಗ ಖುಷಿಯಿಂದ ಕುಣಿಯುವದೊಂದು ಬಾಕಿ...!!!
ಬಹಳ ಸಂಭ್ರಮ ಪಟ್ಟ...!

" ನನಗೆ ಈಗ ಸಮಾಧಾನವಾಯಿತು..

ಇನ್ನೊಂದು ಪ್ರಶ್ನೆ..

ನಿಮ್ಮ ಬಾಳಲ್ಲೂ ಯಾರದರೂ ಬಂದಿದ್ದಾರೆಯೆ..?

ಮುಕ್ತವಾಗಿ ಹೇಳಿ..

ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ ಯಾರಾದರೂ ಇಷ್ಟವಾಗಿದಾರಾ?"

ನನಗೆ ತುಸು ಧೈರ್ಯ ಬಂದಿತ್ತು...

"ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಇಲ್ಲ...

ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು ಕಾಲೇಜಿಗೆ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೆ..

ತಲೆ ತಗ್ಗಿಸಿಕೊಂಡು  ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ.. 
ಎಷ್ಟೆಂದರೂ ಇದು ಹಳ್ಳಿಯಲ್ಲವೇ..? "

ಹುಡುಗನ ಸಂತೋಷ ಅವನ ಧ್ವನಿಯಲ್ಲಿ ಕಾಣುತ್ತಿತ್ತು..

" ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ.. !!
ನನಗೆ ನೀವು ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೀರಿ..!!..."

ಈಗ ಅವನ ಮಾತನ್ನು ತಡೆದು ನಾನು  ಹೇಳಿದೆ...

ಇಲ್ಲರೀ..

 ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ ನನಗೆ ನೀವು ನನಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ್ದೀರಿ..

ನನ್ನ ಅದೃಷ್ಟ ಹೆಚ್ಚಿನದು.."

ಹುಡುಗ  ನನ್ನ ಮಾತನ್ನು ಒಪ್ಪಲೇ.. ಇಲ್ಲ...

( ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆಗಳ ಸಂವಾದ ಚೆನ್ನಾಗಿದೆ... ದಯವಿಟ್ಟು ನೋಡಿ...)