ಒಬ್ಬ ಅಜ್ಜ..
ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಹಾಭಾರತದ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ...
ಯುದ್ಧ ಪರ್ವದ ಕೊನೆಯ ಭಾಗ ಅದಾಗಿತ್ತು...
"ಧುರ್ಯೋಧನ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ತನ್ನವರೆನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳೆದುಕೊಂಡು..
ಪಾಂಡವರಿಗೆ ಹೆದರಿ...
ರಕ್ತ..
ಹೆಣದ ರಾಶಿಗಳ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ...
ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ....
ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿ....!
ತನ್ನ ಛಲದಿಂದಾಗಿ ...
ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಅಮಾಯಕರು ಸತ್ತರು...!
ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ವಿಧವೆಯರು... ಮಕ್ಕಳು... ಅನಾಥರಾದರು..!... "
"ಇಲ್ಲಿ ಸತ್ತವರು...
ಜೀವ ಹೋಗುವ ಯಮ ಯಾತನೆಯಲ್ಲಿ ...
ನೋವಿನಲ್ಲಿ..
ನನ್ನನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಸತ್ತಿರಬಹುದೇ ?..
ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಣದ ಕಣ್ಣುಗಳು ತನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿವೆ..
ಭರ್ಚಿಯಿಂದ ಇರಿಯುತ್ತಿವೆ...
ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೇ...
ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸಲಿ ಈ ನೋಟಗಳನ್ನು ?"
ಧುರ್ಯೋಧನ ಕೊರಗಿದ...
ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗಿದ...
ಅಜ್ಜ ...
ತನ್ನ ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಸರಿ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ...
ಮತ್ತೆ ಮುಂದುವರೆಸಿದ...
"ಮುಂದೆ ಹೋಗುವಾಗ ...
ಕಾಲಿಗೆ ಒಂದು ಹೆಣ ತಾಗಿ ...
ಧುರ್ಯೋಧನ ಬೀಳುವಂತಾದ...
ನೋಡುತ್ತಾನೆ ...!
ಅದು ಅವನ ತಮ್ಮನ ಹೆಣ!!
ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸ್ವಾರ್ಥ .. ಆಸೆಗಳಿಗೆ ..
ತನ್ನ ತಮ್ಮ ಶವವಾಗಿದ್ದಾನೆ... !
ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ವೀರ ಅಭಿಮನ್ಯುವಿನ ಹೆಣ....!
ಉಂಡು..
ತಿಂದು.. ತುಂಟಾಟವಾಡಿ ..
ಬೆಳೆಯುವ ಪುಟ್ಟ ಕಂದ...
ತನ್ನ ಛಲದಿಂದಾಗಿ ಹೆಣವಾಗಿದ್ದಾನೆ.. !...
ಎಲ್ಲ ಕಡೆ..
ರಕ್ತ ಪಿಪಾಸು ರಣ ಹದ್ದುಗಳ ಹಾರಾಟ.. !
ಕಾಡು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕೇಕೆ.... !!
ಎತ್ತ ನೋಡಿದರೂ.... ತನ್ನ ಬಂಧುಗಳ ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿ.... !
ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೆ.... !!
ಧುರ್ಯೋಧನ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡಿದ ....
ತಾನು ಪಾಪಿ... !
ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಜೋರಾಗಿ ಚೀರಿದ.. .. !
ರೋಧಿಸಿದ.....!
ಎದೆ..
ಎದೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡ.... !"
ಅಜ್ಜ ಕಥೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಮಕ್ಕಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದ...
"ಮಕ್ಕಳೆ...
ಇಲ್ಲಿ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರ....
ಹೆಣಗಳು..
ಶವಗಳ ರಾಶಿ ... ಅಂದರೆ ಏನು ಗೊತ್ತಾ ?... "
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ...
"ನೀನೆ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳು ಅಜ್ಜಾ..."
"ಭಾವನೆಗಳು...
ಪ್ರೀತಿ...ಪ್ರೇಮ...
ನಮ್ಮ ಬಾಂಧವ್ಯಗಳು.. ...
ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರವೆಂದರೆ...
ಸ್ವಾರ್ಥದ.. ಸೊಕ್ಕಿನ... ನಮ್ಮ ಪಾಪದ ಬದುಕು....
ಧುರ್ಯೋಧನ ಬದುಕಿರುವಾಗ ....
ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಹಿಂಸಿಸಿದ...
ನೋಯಿಸಿದ..!
ಪಾಂಡವರನ್ನು ಅರಗಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು...
ಬೆಂಕಿ ಇಡುವಾಗ.....
ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಬಗೆಗೆ ತಾಯಿ ಕುಂತಿದೇವಿ ...
ಎಷ್ಟು ಆತಂಕ ಪಟ್ಟಿರ ಬಹುದು...?
ರಾಜಕುಮಾರರಾಗಿದ್ದ ಪಾಂಡವರನ್ನು ...
ಕಪಟ ಜೂಜಿನಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಿ..
ವನವಾಸಕ್ಕೆ ಅಟ್ಟಿದಾಗ..
ಪಾಂಡವರ ಹೃದಯ ಎಷ್ಟು ನೊಂದಿರಬಹುದು..?
ಆತಂತ್ರ ಬದುಕಿನ ಆತಂಕ ಎಷ್ಟು ಕಾಡಿರಬಹುದು ?..
ಮಾನವೇ ಭೂಷಣವೆಂದು ನಂಬಿರುವ ...
ಸಾಧ್ವಿ ದ್ರೌಪದಿಯು ..
ತುಂಬಿದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಬೆತ್ತಲಾಗುವಾಗ ..
ಎಷ್ಟು ರೋಧಿಸಿರಬಹುದು ?.. ...
ನೊಂದವರ...
ನಮ್ಮಿಂದಾಗಿ ಅತ್ತವರ ...
ಶಾಪ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡದೇ ಬಿಡುವದಿಲ್ಲ...."
ಮಕ್ಕಳು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು...
"ಮಕ್ಕಳೆ..
ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳ..
ಪ್ರೀತಿಸಿದವರ..
ನಮ್ಮವರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು ...
ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ...
ನಮ್ಮ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ..
ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಸಾಗುವಾಗ..
ನಾವು ಕೊಂದ ಭಾವನೆಗಳ ಹೆಣ ..
ನಮ್ಮ ಕಾಲಿಗೇ .. ಎಡವುತ್ತದೆ ...
ನಮ್ಮ ಜೀವ ಹಿಂಡುತ್ತದೆ ....
ನಾನು... ನನ್ನದು...
ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಎನ್ನುವ ಭಾವರಹಿತ ಬದುಕಿಗೆ...
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ..
ಅವರವರ ಬದುಕಿನ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ...
ಉತ್ತರ ಕೊಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ...
ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ..
ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾದಾಗ.. ..
ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ...
ಯಾರಾದರೂ ಬೇಕು ಎಂದಾಗ
ಬಂಧುಗಳ ..
ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕೊಂದ ಧುರ್ಯೋಧನ ನಾವಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ...!
ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿಯೇ.. ರೋಧಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ...
ಸಹಜ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ .. ಬಾಂಧವ್ಯಗಳು...
ಬಂಧುಗಳು...
ಭಾವನೆ ..
ಪ್ರೀತಿ.. ಪ್ರೇಮಗಳು ನಮಗೆ ಬೇಕು ಎನ್ನುವಾಗ ಸಿಗುವದಿಲ್ಲ...
ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ
ಮುಗ್ಧ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ..
ಹಿಂಸಿಸಬಾರದು.... ನೋಯಿಸಬಾರದು...
ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಸಾಯಿಸಬಾರದು...."
ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಲಾಗಲ್ಲಿಲ್ಲ...
ಕನ್ನಡಕ ಮಂಜು ಮಂಜಾಗಿತ್ತು....
ಮೊಮ್ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಮಹಾಭಾರತದ ಕಥೆ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದ...
ಯುದ್ಧ ಪರ್ವದ ಕೊನೆಯ ಭಾಗ ಅದಾಗಿತ್ತು...
"ಧುರ್ಯೋಧನ ಯುದ್ಧದಲ್ಲಿ ತನ್ನವರೆನ್ನೆಲ್ಲ ಕಳೆದುಕೊಂಡು..
ಪಾಂಡವರಿಗೆ ಹೆದರಿ...
ರಕ್ತ..
ಹೆಣದ ರಾಶಿಗಳ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ ...
ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ....
ಎಲ್ಲಿ ನೋಡಿದರೂ ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿ....!
ತನ್ನ ಛಲದಿಂದಾಗಿ ...
ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ಅಮಾಯಕರು ಸತ್ತರು...!
ಎಷ್ಟೆಲ್ಲ ವಿಧವೆಯರು... ಮಕ್ಕಳು... ಅನಾಥರಾದರು..!... "
"ಇಲ್ಲಿ ಸತ್ತವರು...
ಜೀವ ಹೋಗುವ ಯಮ ಯಾತನೆಯಲ್ಲಿ ...
ನೋವಿನಲ್ಲಿ..
ನನ್ನನ್ನು ಶಪಿಸುತ್ತಾ ಸತ್ತಿರಬಹುದೇ ?..
ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಹೆಣದ ಕಣ್ಣುಗಳು ತನ್ನನ್ನೇ ದಿಟ್ಟಿಸಿ ನೋಡುತ್ತಿವೆ..
ಭರ್ಚಿಯಿಂದ ಇರಿಯುತ್ತಿವೆ...
ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೇ...
ಹೇಗೆ ಎದುರಿಸಲಿ ಈ ನೋಟಗಳನ್ನು ?"
ಧುರ್ಯೋಧನ ಕೊರಗಿದ...
ಮಮ್ಮಲ ಮರುಗಿದ...
ಅಜ್ಜ ...
ತನ್ನ ಕನ್ನಡಕವನ್ನು ಸರಿ ಪಡಿಸಿಕೊಂಡು ...
ಮತ್ತೆ ಮುಂದುವರೆಸಿದ...
"ಮುಂದೆ ಹೋಗುವಾಗ ...
ಕಾಲಿಗೆ ಒಂದು ಹೆಣ ತಾಗಿ ...
ಧುರ್ಯೋಧನ ಬೀಳುವಂತಾದ...
ನೋಡುತ್ತಾನೆ ...!
ಅದು ಅವನ ತಮ್ಮನ ಹೆಣ!!
ತನ್ನ ಬದುಕಿನ ಸ್ವಾರ್ಥ .. ಆಸೆಗಳಿಗೆ ..
ತನ್ನ ತಮ್ಮ ಶವವಾಗಿದ್ದಾನೆ... !
ಅನತಿ ದೂರದಲ್ಲಿ ವೀರ ಅಭಿಮನ್ಯುವಿನ ಹೆಣ....!
ಉಂಡು..
ತಿಂದು.. ತುಂಟಾಟವಾಡಿ ..
ಬೆಳೆಯುವ ಪುಟ್ಟ ಕಂದ...
ತನ್ನ ಛಲದಿಂದಾಗಿ ಹೆಣವಾಗಿದ್ದಾನೆ.. !...
ಎಲ್ಲ ಕಡೆ..
ರಕ್ತ ಪಿಪಾಸು ರಣ ಹದ್ದುಗಳ ಹಾರಾಟ.. !
ಕಾಡು ಪ್ರಾಣಿಗಳ ಕೇಕೆ.... !!
ಎತ್ತ ನೋಡಿದರೂ.... ತನ್ನ ಬಂಧುಗಳ ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿ.... !
ಅಯ್ಯೋ ದೇವರೆ.... !!
ಧುರ್ಯೋಧನ ವಿಲವಿಲ ಒದ್ದಾಡಿದ ....
ತಾನು ಪಾಪಿ... !
ಹೆಣಗಳ ರಾಶಿಯಲ್ಲಿ ಜೋರಾಗಿ ಚೀರಿದ.. .. !
ರೋಧಿಸಿದ.....!
ಎದೆ..
ಎದೆ ಬಡಿದುಕೊಂಡ.... !"
ಅಜ್ಜ ಕಥೆಯನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ ಮಕ್ಕಳ ಕಡೆ ನೋಡಿದ...
"ಮಕ್ಕಳೆ...
ಇಲ್ಲಿ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರ....
ಹೆಣಗಳು..
ಶವಗಳ ರಾಶಿ ... ಅಂದರೆ ಏನು ಗೊತ್ತಾ ?... "
ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ...
"ನೀನೆ ಬಿಡಿಸಿ ಹೇಳು ಅಜ್ಜಾ..."
"ಭಾವನೆಗಳು...
ಪ್ರೀತಿ...ಪ್ರೇಮ...
ನಮ್ಮ ಬಾಂಧವ್ಯಗಳು.. ...
ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರವೆಂದರೆ...
ಸ್ವಾರ್ಥದ.. ಸೊಕ್ಕಿನ... ನಮ್ಮ ಪಾಪದ ಬದುಕು....
ಧುರ್ಯೋಧನ ಬದುಕಿರುವಾಗ ....
ಬಹಳಷ್ಟು ಜನರ ಭಾವನೆಗಳಿಗೆ ಹಿಂಸಿಸಿದ...
ನೋಯಿಸಿದ..!
ಪಾಂಡವರನ್ನು ಅರಗಿನ ಮನೆಯಲ್ಲಿಟ್ಟು...
ಬೆಂಕಿ ಇಡುವಾಗ.....
ತನ್ನ ಮಕ್ಕಳ ಬಗೆಗೆ ತಾಯಿ ಕುಂತಿದೇವಿ ...
ಎಷ್ಟು ಆತಂಕ ಪಟ್ಟಿರ ಬಹುದು...?
ರಾಜಕುಮಾರರಾಗಿದ್ದ ಪಾಂಡವರನ್ನು ...
ಕಪಟ ಜೂಜಿನಲ್ಲಿ ಸೋಲಿಸಿ..
ವನವಾಸಕ್ಕೆ ಅಟ್ಟಿದಾಗ..
ಪಾಂಡವರ ಹೃದಯ ಎಷ್ಟು ನೊಂದಿರಬಹುದು..?
ಆತಂತ್ರ ಬದುಕಿನ ಆತಂಕ ಎಷ್ಟು ಕಾಡಿರಬಹುದು ?..
ಮಾನವೇ ಭೂಷಣವೆಂದು ನಂಬಿರುವ ...
ಸಾಧ್ವಿ ದ್ರೌಪದಿಯು ..
ತುಂಬಿದ ಸಭೆಯಲ್ಲಿ ಬೆತ್ತಲಾಗುವಾಗ ..
ಎಷ್ಟು ರೋಧಿಸಿರಬಹುದು ?.. ...
ನೊಂದವರ...
ನಮ್ಮಿಂದಾಗಿ ಅತ್ತವರ ...
ಶಾಪ ನಮ್ಮನ್ನು ಕಾಡದೇ ಬಿಡುವದಿಲ್ಲ...."
ಮಕ್ಕಳು ಸುಮ್ಮನಿದ್ದರು...
"ಮಕ್ಕಳೆ..
ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಬಂಧುಗಳ..
ಪ್ರೀತಿಸಿದವರ..
ನಮ್ಮವರ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಬೇಕು ...
ಇಲ್ಲವಾದಲ್ಲಿ...
ನಮ್ಮ ವೃದ್ಧಾಪ್ಯದ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದ ರಣರಂಗದಲ್ಲಿ..
ಒಂಟಿಯಾಗಿ ಸಾಗುವಾಗ..
ನಾವು ಕೊಂದ ಭಾವನೆಗಳ ಹೆಣ ..
ನಮ್ಮ ಕಾಲಿಗೇ .. ಎಡವುತ್ತದೆ ...
ನಮ್ಮ ಜೀವ ಹಿಂಡುತ್ತದೆ ....
ನಾನು... ನನ್ನದು...
ನನಗೆ ಮಾತ್ರ ಎನ್ನುವ ಭಾವರಹಿತ ಬದುಕಿಗೆ...
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ..
ಅವರವರ ಬದುಕಿನ ಕುರುಕ್ಷೇತ್ರದಲ್ಲಿ ...
ಉತ್ತರ ಕೊಡುವ ಸಂದರ್ಭ ಬಂದೇ ಬರುತ್ತದೆ...
ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ..
ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾದಾಗ.. ..
ತಮ್ಮ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಲು ...
ಯಾರಾದರೂ ಬೇಕು ಎಂದಾಗ
ಬಂಧುಗಳ ..
ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಕೊಂದ ಧುರ್ಯೋಧನ ನಾವಾಗಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ...!
ಒಬ್ಬಂಟಿಯಾಗಿಯೇ.. ರೋಧಿಸಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ...
ಸಹಜ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಸಿಗುವ .. ಬಾಂಧವ್ಯಗಳು...
ಬಂಧುಗಳು...
ಭಾವನೆ ..
ಪ್ರೀತಿ.. ಪ್ರೇಮಗಳು ನಮಗೆ ಬೇಕು ಎನ್ನುವಾಗ ಸಿಗುವದಿಲ್ಲ...
ನಮಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದ
ಮುಗ್ಧ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ..
ಹಿಂಸಿಸಬಾರದು.... ನೋಯಿಸಬಾರದು...
ನಮ್ಮನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಪ್ರೀತಿಯನ್ನು ಸಾಯಿಸಬಾರದು...."
ಅಜ್ಜನಿಗೆ ಮಾತು ಮುಂದುವರೆಸಲಾಗಲ್ಲಿಲ್ಲ...
ಕನ್ನಡಕ ಮಂಜು ಮಂಜಾಗಿತ್ತು....
