ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನಿಗೆ ಅಪಘಾತವಾಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಲ್ಲಿದ್ದ...
ಆಕೆ ಗಾಭರಿಯಿಂದ ತನ್ನ ತವರು ಮನೆಯವರಿಗೆ...
ಗಂಡನ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದಳು...
ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ತಾನು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದಳು...
ಗಂಡ ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನನಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಾನೆ...
ಅಲ್ಲಿನ ಡಾಕ್ಟರುಗಳು ಇವಳನ್ನು ನೋಡಿ...
"ಅಪರೇಷನ್ ಮಾಡಬೇಕು...
ಖರ್ಚಾಗುತ್ತದೆ..."
ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಹಣದ ತೊಂದರೆ ಇರಲಿಲ್ಲ...
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಥಿತಿವಂತ..
ಏನೇನೋ ಟೆಸ್ಟುಗಳು...ಸ್ಕ್ಯಾನಿಂಗುಗಳು...
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಅಧೀರಳಾದಳು..
ಅವರ ಹತ್ತಿರದ ಬಂಧುಗಳು ಯಾರೂ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ... !
ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಅವಳಿಗೆ ಗಂಡನ ಸ್ನೇಹಿತರು ನೆನಪಾದರು...
ನನ್ನಗೆಳೆಯ "ಗಣಪತಿಗೆ" ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಳು...
ಆತ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇಳಿದ..
ನಾವೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ನಮಗೂ ಆತಂಕವಾಯಿತು...
ತತಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲ ಏರ್ಪಾಡುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದೆವು..
ರಕ್ತ.. ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ ಅದೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆಯಿತು...
ಅಪರೇಶನ್ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುವಿತ್ತು...
"ಅಪರೇಶನ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಗಿದೆ..
ಇನ್ನೊಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಗುಣಮುಖನಾಗುತ್ತಾನೆ..."
ನಮಗೆಲ್ಲ ಹೋದ ಜೀವ ಬಂದಂತಾಯಿತು...!
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೂ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು...
ಆಕೆಯ ಬಂಧುಗಳ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ...
ತನ್ನ ತವರಿನವರು...
ಗಂಡನ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಯಾರೂ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ...!
ಆಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಇಷ್ಟು...
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದ...
ಅವರ ಮಕ್ಕಳ ಓದಿಗೆ...
ಕೆಲವರಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವಾಗ ಹಣಕಾಸಿನ ನೆರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ...
ತಾನು ಕೊಟ್ಟ ಹಣವನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ವಾಪಸ್ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ...
ಆದರೂ..
ಆ ಬಂಧುಗಳು ಇತ್ತ ಕಡೆ ತಲೆಹಾಕಿಯೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ...
ಇಲ್ಲಿ ಬಂದರೆ ಹಣವನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಬರಲಿಲ್ಲವಾ?..
ಬೇರೆ ಏನೇ ಮನಸ್ತಾಪ ಆಗಿದ್ದರೂ ..
ಇಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಗೆತನ ಸಾಧಿಸುವದು ಸರಿ ಅಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲವೇ?
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೆ ಅಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ಸಲಹೆ.. ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ಎಷ್ಟೇ ಓದಿದ್ದರೂ...
ಬದುಕಿನ ಅನುಭವ ಇದ್ದರೂ..
"ಹಣದ ಜೊತೆಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರ.."
ಹಣಕ್ಕೆ ರಕ್ತ ಮಾಂಸ ಗಳಿಲ್ಲ...
ಭಾವಗಳಿಲ್ಲ ...
ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೀರಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...
ತುಂಬಾ ನಿರ್ದಯಿ...
ಹಣಕ್ಕೆ..
ಮಾನವೀಯತೆ.. .. ಸಂವೆದನೆಯಿಲ್ಲ.....
...................................................... .......................
ಇವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಗಣಪತಿ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದ...
" ಆತ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟನಂತೆ ......... !! "
ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲ ಕದಡಿ ಹೋಯಿತು....!
ಮೈತುಂಬಾ ಕೆಲಸವಿದ್ದರೂ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ....
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಸಂಬಂಧಿಗಳು...
ಆ ...
ಡಾಕ್ಟರ್ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾರೆ ....
" ಅಪರೇಶನ್ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಯ್ತು....
ಇನ್ನೊಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ...."
.............................................................
ವಿಶ್ವವನ್ನೇ ಗೆದ್ದ " ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ " ..
ತನ್ನ ಅಂತಿಮ ಆಸೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಆತ್ಮೀಯರಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ..
"ನನ್ನ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ..
ನನ್ನ ಹೆಣವನ್ನು ...
ನಾಲ್ಕು ಜನ ವೈದ್ಯರು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು..."
ಅವನ ಆತ್ಮೀಯರಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತಂತೆ..
"ಯಾಕೆ... ಹೀಗೆ..?... !.."
"ಅದರ ಉದ್ದೇಶ ಇಷ್ಟೆ...
ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ..
ಯಾವ ವೈದ್ಯರ ಬಳಿಯೂ ಸಾವಿಗೆ ಔಷಧವಿಲ್ಲ... !
ಸಾವನ್ನು .. ...
ಗುಣಪಡಿಸಲು ಯಾರಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ... !!...... "
...........................................................................................
ಅವನ ಅಪಘಾತದ ಸುದ್ಧಿ ...
ಕೇಳಿದಾಗಲಿನಿಂದ ಮನಸ್ಸು ಗಲಿಬಿಲಿ ಗೊಂಡಿತ್ತು...
ನಾವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕುತ್ತೇವೆ...
ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿಯೇ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ...
ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಸಾವು ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ..
ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ಮೀರಿದ್ದು...
ಸ್ಮಶಾನ ವೈರಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ಇದೇ ಇರಬೇಕು...
ಅಲ್ಲಿ ಚಿತಾಗಾರಕ್ಕೆ ದೇಹವನ್ನು ಕಳಿಸಿ..
ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ಅವನ ದೇಹ ಬೂದಿಯಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿದೆ...
ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲ ಭಾರವಾಗಿ..
ಬೇಜಾರದಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ...
ಹಸಿವಾಗಿತ್ತು..
ತಿನ್ನಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು...
ನಮ್ಮ ಬದುಕು ..
ಓಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ...
ನಮಗಾಗಿ..
ನಮ್ಮ ದುಃಖಕ್ಕಾಗಿ ..
ನಿಲ್ಲುವದೇ ಇಲ್ಲ... ಅಲ್ಲವಾ?...
ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಕುಳಿತು ..
ಮನಸ್ಸು ಹಗುರ ಆಗುವವರೆಗೆ ಅತ್ತು ಬಿಡೋಣ ಆಂದರೆ ...
ಅಳುವದೂ ಕಷ್ಟ...
ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲ ...
ಒಬ್ಬಬ್ಬರಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.....
ನಮ್ಮ ಸರದಿ... ಯಾವಾಗ ಇದೆಯೋ.... !
ಆಕೆ ಗಾಭರಿಯಿಂದ ತನ್ನ ತವರು ಮನೆಯವರಿಗೆ...
ಗಂಡನ ಅಣ್ಣ ತಮ್ಮಂದಿರಿಗೆ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿದಳು...
ಆ ರಾತ್ರಿಯಲ್ಲಿ ತಾನು ಮಕ್ಕಳನ್ನು ಕರೆದುಕೊಂಡು ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಹೋದಳು...
ಗಂಡ ಪ್ರಜ್ಞಾಹೀನನಾಗಿ ಮಲಗಿದ್ದಾನೆ...
ಅಲ್ಲಿನ ಡಾಕ್ಟರುಗಳು ಇವಳನ್ನು ನೋಡಿ...
"ಅಪರೇಷನ್ ಮಾಡಬೇಕು...
ಖರ್ಚಾಗುತ್ತದೆ..."
ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ ಅವರಿಗೆ ಹಣದ ತೊಂದರೆ ಇರಲಿಲ್ಲ...
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಸಾಕಷ್ಟು ಸ್ಥಿತಿವಂತ..
ಏನೇನೋ ಟೆಸ್ಟುಗಳು...ಸ್ಕ್ಯಾನಿಂಗುಗಳು...
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳು ಅಧೀರಳಾದಳು..
ಅವರ ಹತ್ತಿರದ ಬಂಧುಗಳು ಯಾರೂ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ... !
ಬೆಳಗಿನ ಜಾವ ಅವಳಿಗೆ ಗಂಡನ ಸ್ನೇಹಿತರು ನೆನಪಾದರು...
ನನ್ನಗೆಳೆಯ "ಗಣಪತಿಗೆ" ಫೋನ್ ಮಾಡಿದಳು...
ಆತ ನಮಗೆಲ್ಲರಿಗೂ ಹೇಳಿದ..
ನಾವೆಲ್ಲ ಅಲ್ಲಿಗೆ ಹೋಗಿ ನೋಡಿದಾಗ ನಮಗೂ ಆತಂಕವಾಯಿತು...
ತತಕ್ಷಣ ಎಲ್ಲ ಏರ್ಪಾಡುಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದೆವು..
ರಕ್ತ.. ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ದೇವರ ದಯೆಯಿಂದ ಅದೂ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಆಯಿತು...
ಅಪರೇಶನ್ ಮುಗಿಸಿ ಬಂದ ಡಾಕ್ಟರ್ ಮುಖದಲ್ಲಿ ನಗುವಿತ್ತು...
"ಅಪರೇಶನ್ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಗಿದೆ..
ಇನ್ನೊಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಗುಣಮುಖನಾಗುತ್ತಾನೆ..."
ನಮಗೆಲ್ಲ ಹೋದ ಜೀವ ಬಂದಂತಾಯಿತು...!
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೂ ಖುಷಿಯಾಗಿತ್ತು...
ಆಕೆಯ ಬಂಧುಗಳ ಸುಳಿವೇ ಇಲ್ಲ...
ತನ್ನ ತವರಿನವರು...
ಗಂಡನ ರಕ್ತ ಸಂಬಂಧಿಗಳು ಯಾರೂ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ...!
ಆಮೇಲೆ ಗೊತ್ತಾಗಿದ್ದು ಇಷ್ಟು...
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯ ಅವರೆಲ್ಲರಿಗೂ ಸಹಾಯ ಮಾಡಿದ್ದ...
ಅವರ ಮಕ್ಕಳ ಓದಿಗೆ...
ಕೆಲವರಿಗೆ ಮನೆ ಕಟ್ಟುವಾಗ ಹಣಕಾಸಿನ ನೆರವನ್ನು ಕೊಟ್ಟಿದ್ದ...
ತಾನು ಕೊಟ್ಟ ಹಣವನ್ನು ಯಾವತ್ತೂ ವಾಪಸ್ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ...
ಆದರೂ..
ಆ ಬಂಧುಗಳು ಇತ್ತ ಕಡೆ ತಲೆಹಾಕಿಯೂ ನೋಡಲಿಲ್ಲ...
ಇಲ್ಲಿ ಬಂದರೆ ಹಣವನ್ನು ಕೊಡಬೇಕಾಗುತ್ತದೆ ಅಂತ ಬರಲಿಲ್ಲವಾ?..
ಬೇರೆ ಏನೇ ಮನಸ್ತಾಪ ಆಗಿದ್ದರೂ ..
ಇಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಹಗೆತನ ಸಾಧಿಸುವದು ಸರಿ ಅಲ್ಲ.. ಅಲ್ಲವೇ?
ಆ ಹೆಣ್ಣುಮಗಳಿಗೆ ಅಂಥಹ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಧೈರ್ಯ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ಸಲಹೆ.. ಮಾರ್ಗದರ್ಶನ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು...
ಎಷ್ಟೇ ಓದಿದ್ದರೂ...
ಬದುಕಿನ ಅನುಭವ ಇದ್ದರೂ..
"ಹಣದ ಜೊತೆಗಿನ ಸಂಬಂಧಗಳು ಬಹಳ ವಿಚಿತ್ರ.."
ಹಣಕ್ಕೆ ರಕ್ತ ಮಾಂಸ ಗಳಿಲ್ಲ...
ಭಾವಗಳಿಲ್ಲ ...
ಸಂಬಂಧಗಳನ್ನು ಹೀರಿ ಬಿಡುತ್ತದೆ...
ತುಂಬಾ ನಿರ್ದಯಿ...
ಹಣಕ್ಕೆ..
ಮಾನವೀಯತೆ.. .. ಸಂವೆದನೆಯಿಲ್ಲ.....
...................................................... .......................
ಇವತ್ತು ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಗಣಪತಿ ಫೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದ...
" ಆತ ಹೋಗಿಬಿಟ್ಟನಂತೆ ......... !! "
ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲ ಕದಡಿ ಹೋಯಿತು....!
ಮೈತುಂಬಾ ಕೆಲಸವಿದ್ದರೂ ಮಾಡಲಿಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲ....
ನನ್ನ ಗೆಳೆಯನ ಸಂಬಂಧಿಗಳು...
ಆ ...
ಡಾಕ್ಟರ್ ನೆನಪಾಗುತ್ತಾರೆ ....
" ಅಪರೇಶನ್ ತುಂಬಾ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಆಯ್ತು....
ಇನ್ನೊಂದು ವಾರದಲ್ಲಿ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗಿ...."
.............................................................
ವಿಶ್ವವನ್ನೇ ಗೆದ್ದ " ಅಲೆಕ್ಸಾಂಡರ್ " ..
ತನ್ನ ಅಂತಿಮ ಆಸೆಯನ್ನು ತನ್ನ ಆತ್ಮೀಯರಿಗೆ ಹೇಳುತ್ತಾನೆ..
"ನನ್ನ ಅಂತಿಮ ಯಾತ್ರೆಯಲ್ಲಿ..
ನನ್ನ ಹೆಣವನ್ನು ...
ನಾಲ್ಕು ಜನ ವೈದ್ಯರು ಹೊತ್ತುಕೊಂಡು ಹೋಗಬೇಕು..."
ಅವನ ಆತ್ಮೀಯರಿಗೆ ಆಶ್ಚರ್ಯವಾಯಿತಂತೆ..
"ಯಾಕೆ... ಹೀಗೆ..?... !.."
"ಅದರ ಉದ್ದೇಶ ಇಷ್ಟೆ...
ಈ ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ..
ಯಾವ ವೈದ್ಯರ ಬಳಿಯೂ ಸಾವಿಗೆ ಔಷಧವಿಲ್ಲ... !
ಸಾವನ್ನು .. ...
ಗುಣಪಡಿಸಲು ಯಾರಿಂದಲೂ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ... !!...... "
...........................................................................................
ಅವನ ಅಪಘಾತದ ಸುದ್ಧಿ ...
ಕೇಳಿದಾಗಲಿನಿಂದ ಮನಸ್ಸು ಗಲಿಬಿಲಿ ಗೊಂಡಿತ್ತು...
ನಾವು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಲೆಕ್ಕಾಚಾರ ಹಾಕುತ್ತೇವೆ...
ಪ್ರತಿಯೊಂದನ್ನೂ ವಿಚಾರ ಮಾಡಿಯೇ ನಿರ್ಧಾರ ತೆಗೆದು ಕೊಳ್ಳುತ್ತೇವೆ...
ಏನೇ ಮಾಡಿದರೂ ಸಾವು ಮಾತ್ರ ನಮಗೆ..
ನಮ್ಮ ನಿಯಂತ್ರಣಕ್ಕೆ ಮೀರಿದ್ದು...
ಸ್ಮಶಾನ ವೈರಾಗ್ಯವೆಂದರೆ ಇದೇ ಇರಬೇಕು...
ಅಲ್ಲಿ ಚಿತಾಗಾರಕ್ಕೆ ದೇಹವನ್ನು ಕಳಿಸಿ..
ಕಣ್ಣೆದುರಿಗೆ ಅವನ ದೇಹ ಬೂದಿಯಾಗಿದ್ದು ನೋಡಿದೆ...
ಮನಸ್ಸೆಲ್ಲ ಭಾರವಾಗಿ..
ಬೇಜಾರದಿಂದ ಮನೆಗೆ ಬಂದೆ...
ಹಸಿವಾಗಿತ್ತು..
ತಿನ್ನಲು ಮನಸ್ಸಿಲ್ಲವಾಗಿತ್ತು...
ನಮ್ಮ ಬದುಕು ..
ಓಡುತ್ತಲೇ ಇರುತ್ತದೆ...
ನಮಗಾಗಿ..
ನಮ್ಮ ದುಃಖಕ್ಕಾಗಿ ..
ನಿಲ್ಲುವದೇ ಇಲ್ಲ... ಅಲ್ಲವಾ?...
ಎಲ್ಲೋ ಒಂದು ಕಡೆ ಕುಳಿತು ..
ಮನಸ್ಸು ಹಗುರ ಆಗುವವರೆಗೆ ಅತ್ತು ಬಿಡೋಣ ಆಂದರೆ ...
ಅಳುವದೂ ಕಷ್ಟ...
ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲ ...
ಒಬ್ಬಬ್ಬರಾಗಿ ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.....
ನಮ್ಮ ಸರದಿ... ಯಾವಾಗ ಇದೆಯೋ.... !
