ನನ್ನಾಕೆಯ ಗುದ್ದು... ಮತ್ತು ಪ್ರೀತಿ..!

ನಡೆದದ್ದು ಇಷ್ಟು...

ಬಹುದಿನಗಳಿಂದ ನಮ್ಮ ಪರಿಚಯದವರೊಬ್ಬರು ಮನೆಗೆ ಬರುತ್ತೇನೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದರು.

ನಾನು ಆಯಿತೆಂದು ಹೇಳಿದ್ದೆ..
ನನ್ನ ಗ್ರಹಚಾರಕ್ಕೆ ...ಇಂದು ಬಂದೇ ಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು....!!

ನನ್ನಾಕೆಗೆ ಹೇಳಲು ಮರೆತು ಹೋಗಿತ್ತು....!

ನನ್ನಾಕೆ ಗಡಿಬಿಡಿ ಬಿದ್ದು ..
ಸ್ವೀಟು , ಊಟ ಬಡಿಸಿ,
ನಗು ನಗುತ್ತ ಉಪಚಾರದ ಮಾತು ಹೇಳಿ ಕಳಿಸಿದಳು...

ನಂತರ ಶುರುವಾದದ್ದು...
ಗುಡುಗು ಸಿಡಿಲು...ಆಗಾಗ ಮಿಂಚು....!

ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ ಮಳೆ ಬರುವದಿಲ್ಲ ಬಿಡಿ..

"ಅವರು ಮೊದಲೇ ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡಿ ನಗುವವರು,
ನಾವು ಬಾಡಿಗೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ನಮ್ಮನ್ನು ಮಾತಾಡಿಸುತ್ತಲೂ ಇರಲಿಲ್ಲ..
ಈಗ ನಿಮ್ಮ ಕಾರು, ಮನೆ ನೋಡಿ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ..
ಅವರು ಬಂದಾಗ ಮನೆ ಕ್ಲೀನ್ ಇರಬೇಕಿತ್ತು..
ಅಡಿಗೆ ಮನಗೆ ಬಂದು ಕೆಲಸ ಮಾಡಿ ನೋಡಿ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ..
ಎಷ್ಟು ಕಷ್ಟ ಅಂತ...!!

ನೀವು ಮೊದಲೇ ಯಾಕೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ..? "


ನನ್ನಾಕೆ ಹೇಳುವದು ಸರಿ ಇತ್ತು..

"ಸಾರಿ ಕಣೆ ಚಿನ್ನಾ..
ಮರೆತು ಹೋಯಿತು .. ನನ್ನ ರಾಜ..!"

" ನಿಮಗೆ ನಿಮ್ಮ ಕೆಲಸ..
ಈ ಬ್ಲಾಗು ಬಿಟ್ರೆ ಏನು ನೆನಪಿರುತ್ತದೆ..?
ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಬೆಲೆ ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ,
ನೀಮಗೂ , ನಿಮ್ಮ ಪುತ್ರ ರತ್ನನಿಗೂ ...
ನಾನು ಹಾಸ್ಯವಾಗಿ ಹೋಗಿದ್ದೇನೆ,

ನಿಮಗೆ ನನ್ನ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗಿದೆ..!.
ನೀವು ನನ್ನನ್ನು ಮೊದಲಿನ ಹಾಗೆ ಪ್ರಿತಿಸುತ್ತಿಲ್ಲ...!.. "

ಹಳೆಯ ಎಲ್ಲ ಘಟನೆ ಎಲ್ಲ ತೆಗೆದು, ಝಾಡಿಸ ತೊಡಗಿದಳು..
ಸಮರ್ಥನೆಗೆ ಪುರಾವೆಗಳೂ ಬರತೊಡಗಿದವು...

ಮಂಗಳಾರತಿ, ಮಂತ್ರಾಕ್ಷತೆ ಸಿಗತೊಡಗಿತು...

ಎಲ್ಲದರಲ್ಲೂ ನಾನು ಅಪರಾಧಿಯೇ...ನನ್ನ ತಪ್ಪಿತ್ತು.... !

ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ...ಬಾಗಿಲು ಬಡಿದ ಸದ್ದು.
ನಾನು ಎದ್ದು ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದು ನೋಡಿದೆ...

ಭರತ್, ಅರುಣ ನಿಂತಿದ್ದರು...
ನಮ್ಮ ಅಪಾರ್ಟಮೆಂಟಿನ ಕೆಳಗಡೆ ಇದ್ದವರು...
ಅವರ ತಂದೆಯವರನ್ನು "ಹಾರ್ಟ್ ಎಟಾಕ್ " ಆಗಿ ಆಸ್ಪತ್ರೆಗೆ ಸೇರಿಸಿದ್ದರು...

ಭರತನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಕೆಂಪಗಾಗಿದ್ದವು..

ಅರುಣನ ಕಣ್ಣು ತುಂಬ ನೀರಿತ್ತು ..

ಅವನ ಸಂಕಟ , ವೇದನೆ ಹತಿಕ್ಕಲ್ಲಾರದೆ ಹನಿಹನಿಯಾಗಿ ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದವು..
ಎಷ್ಟೆಂದರು ಸಣ್ಣವಯಸ್ಸಲ್ಲವೆ..?

"ಪ್ರಕಾಶಣ್ಣ .. ಅಪ್ಪನ ಬೀಪಿ ಕಡಿಮೆಯಾಗುತ್ತಿದೆಯಂತೆ...
ಆಸ್ಪತ್ರೆಯಿಂದ ಅಮ್ಮನ ಫೋನ್ ಬಂದಿತ್ತು.."

ನನಗೆ ನಿಧಾನವಾಗಿ ವಿಷಯ ಅರ್ಥ ಆಗತೊಡಗಿತು...

ಹೌದಾ..? ಮಧ್ಯಾಹ್ನದವರೆಗೂ ಆರಾಮಿದ್ದರಲ್ಲ...?
ಬನ್ನಿ... ಒಳಗೆ ಬನ್ನಿ.."

" ಇಲ್ಲ ಪ್ರಕಾಶಣ್ಣ...
ವರದಳ್ಳಿ ತೀರ್ಥ ಇದೆಯಾ..?
ಅಮ್ಮ ತರಲಿಕ್ಕೆ ಹೇಳಿದ್ದಾರೆ..."

ನಂಬುಗೆ, ವಿಶ್ವಾಸ ಯಾವಾಗಲೂ ಇರಬೇಕು...
ಪುಣ್ಯ ತೀರ್ಥವನ್ನು ಹಾಕಿದರೆ ವಾಸಿಯಾಗ ಬಹುದೇನೋ..

ಆ ತಾಯಿಯ ಆಸೆ....!
ಹೇಗಾದರೂ ಬದುಕಿಬಿಡಲಿ...ಅನ್ನುವದು..!

ಆಸೆ, ಕನಸುಗಳು ಇದ್ದರೆ.. ಬದುಕು...!

ನನ್ನಾಕೆ ಲಗುಬಗೆಯಿಂದ ದೇವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ತೀರ್ಥದ ಬಾಟಲಿ ತಂದು ಕೊಟ್ಟಳು..

"ಪ್ರಕಾಶಣ್ಣ ನಾವು ಬರ್ತೇವೆ... ಏನಾಯಿತು ಅಂತ ಫೋನ್ ಮಾಡ್ತೇವೆ.."

" ಈಗ ನೀವು ಡ್ರೈವ್ ಮಾಡಿ ಹೋಗುವದು ಬೇಡ .. ನಾನು ಬರ್ತೇನೆ.."

ಮನಸ್ಸು ಬೇಜಾರಿನಲ್ಲಿರುವಾಗ ಡ್ರೈವಿಂಗ್ ಮಾಡುವದು ಕಷ್ಟ.....

"ಇಲ್ಲ ಪ್ರಕಾಶಣ್ಣ ನಾವು ಬರ್ತೇವೆ...
ಏನಾದರೂ ಸಹಾಯ ಬೇಕಿದ್ದರೆ ಕೇಳ್ತೇವೆ..
ನಿನ್ನ ಬಳಿ ಸಂಕೋಚವಿಲ್ಲ.."

ಮೆಟ್ಟಲಿಳಿದು ಹೋದರು...

ನನ್ನಾಕೆ ಬಹಳ ಬೇಸರ ಮಾಡಿಕೊಂಡಳು.....

"ಛೇ ಎಂತಹ ಅನ್ಯಾಯರೀ..
ಇದು ಇಂದು ಮಧಾಹ್ನ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಬಂದು ಕಷಾಯ ಕುಡಿದು ಹೋಗಿದ್ದಾರಲ್ಲ..!
ಬೀಪಿ ಕಡಿಮೆಯಾದರೆ ಪ್ರಾಣಕ್ಕೇನೂ ಅಪಾಯವಿಲ್ಲತಾನೇ..?"

" ಭರತ, ಅರುಣರ ಮುಖನೋಡಿದರೆ ..
ಅಪಾಯವಿರಬಹುದೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತದೆ...
ಅವರ ಕಣ್ಣುಗಳು ಅತ್ತು ಅತ್ತು ಕೆಂಪಗಾಗಿದ್ದವು..."

ನನಗೂ ಆಘಾತವಾಗಿತ್ತು..

ನನ್ನಾಕೆಗೂ ಸಹ "ಕಹಿ ಸತ್ಯ" ಅರಗಿಸಿ ಕೊಳ್ಳಲಾಗಲಿಲ್ಲ...

ಮಧ್ಯಾಹ್ನ ನಮ್ಮನೆಗೆ ಬಂದು..
" ಕಾಫೀ ಬೇಡಾ..," ಕಷಾಯ " ಮಾಡು.. ಆಶಾ "

ಅಂತ ಹೇಳಿ .., ಮಾಡಿಸಿ ಕುಡಿದು ಹೋಗಿದ್ದರು ....!

ಉತ್ಸಾಹದ ಬದುಕು... !

"ಸಾಗರದಲ್ಲಿ ಜಮೀನು ತಗೊ.. ಪ್ರಕಾಶ..
ನಾನು ಕೊಡಸ್ತೇನೆ..! "

ಬಹಳ ಆತ್ಮವಿಶ್ವಾಸದಿಂದ ಹೇಳಿದ್ದರು...!

"ರೀ... ಎದೆ ನೋವು ತುಂಬಾ ಬಂದಿರ ಬಹುದಾ..?
ಹಾರ್ಟ್ ಎಟಾಕ್ ಅಂದರೆ ನೋವು ಜಾಸ್ತಿ ಇರುತ್ತದಾ.?"

ನಿಜ... ಹ್ರದಯಾಘಾತದ ನೋವಿನ ಸಾವು..
ಅತ್ಯಂತ ನೋವಿನ ಸಾವಂತೆ...

ಹೆಂಗಸರ ಡೆಲಿವರಿ ನೋವಿಗಿಂತಲೂ ಜಾಸ್ತಿ ಇರುತ್ತದಂತೆ..

"ಛೇ.. ಏನು ಅನ್ಯಾಯ ಇದು...?
ಒಬ್ಬರಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯ, ಕೆಟ್ಟ ಮಾತು ಹೇಳಿದವರಲ್ಲ..
ಅವರಾಯಿತು ಅವರ ದುಡಿಮೆಯಾಯಿತು ಅಂತಿದ್ದವರು..
ಅವರಿಗೇಕೆ ಈ ನೋವಿನ ಸಾವು..?"

ಅವರಿಗೆ ಸಾಯುವಂಥ ವಯಸ್ಸೇನೂ ಅಲ್ಲ..
ಐವತ್ತೈದರ ಅಂಚಿನಲ್ಲಿದ್ದರು....
ಮತ್ತೊಬ್ಬ ಮಗನ ಮದುವೆ ಮಾಡಬೇಕಿತ್ತು..

ಆಗತಾನೆ ಹುಟ್ಟಿದ ಮೊಮ್ಮಗನ ಸಂಗಡ ಆಡುವ ವಯಸ್ಸು....

ಈಗಲೇ ಕರೆ ಬಂದಿತೇ..?


"ಏನು ಮಾಡೋಣ .. ಹುಟ್ಟು ಸಾವು ನಮ್ಮ ಕೈಲಿ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ.."

"ಅಲ್ಲಾರೀ.. ಅವರ ತಾಯಿ ನೋಡಿ..
ಎಷ್ಟು ಲಕ್ಷಣವಾಗಿ.. ಹಣೆ ತುಂಬಾ ದೊಡ್ಡ ಕುಂಕುಮ ಇಟ್ಟು ಚಂದವಾಗಿದ್ದರು..
ಅವರನ್ನು ನೋಡಿದರೆ ಕೈಮುಗಿದು ಬಿಡೋಣ ಅನಿಸುತ್ತದೆ ಅಲ್ಲವೇ?

ಅದು ನಿಜ...

ಅವರಲ್ಲಿ ನಾನು ನನ್ನಮ್ಮನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದೆ..
ಅಮ್ಮ ಊರಲ್ಲಿದ್ದಾಗ ಏನಾದರೂ ನೆಪ ಮಾಡಿ ಅವರ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ..
ಕಣ್ಣತುಂಬ ನೋಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ...

ನೆಪ ಸಿಕ್ಕಿದಾಗ ಕಾಲು ಮುಟ್ಟಿ ನಮಸ್ಕಾರ ಮಾಡಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ....

ಮತ್ತೆ ಆಶಾಳೇ ಹೇಳಿದಳು..

ಭರತ, ಅರುಣರನ್ನು ನೋಡಿದರೆ... ಪಾಪ..ಅನಿಸುತ್ತದೆ...

ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ ಹೆಜ್ಜೆಹೆಜ್ಜೆಗೂ ಇದ್ದ ಅಪ್ಪ... !
ಮಾನಸಿಕವಾಗಿ, ಭೌತಿಕವಾಗಿ ಧೈರ್ಯ ತುಂಬುವ..
ಜೀವಕ್ಕಿಂತ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡುವ ಅಪ್ಪ ಇನ್ನು ಇರುವದಿಲ್ಲ ಅಂದರೆ...!

ಹೇಗಾಗಿರ ಬೇಡ..?
ಛೇ.. ಒಳ್ಳೆಯವರಿಗೇ ದೇವರು ಯಾಕೆ ಹೀಗೆ ಮಾಡುತ್ತಾನೆ...?...

ದೇವರು ಎಷ್ಟು ನಿರ್ದಯಿ ಅಲ್ಲವಾ...?"


" ಇಲ್ಲಿ ನೋಡು... ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಭರತ, ಅರುಣರ ಸ್ಥಾನದ ಅನುಭವ ಅನುಭವಿಸಲೇ ಬೇಕು..

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮರೂ ಸಾಯುತ್ತಾರೆ...

ನಿನ್ನ ಅಪ್ಪ, ಅಮ್ಮರೂ ಒಂದು ದಿನ ಹೋಗೇ ಹೋಗುತ್ತಾರೆ...ಇದು ಸಹ ಸತ್ಯ.."

"ಛೇ ಹಾಗಲ್ಲ ಅನ್ನ ಬೇಡಿ.. ಛೇ...!"

ನೋಡು ಆಶಿ...
ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಭರತನ ತಂದೆಯ ದಿನ ನೋಡಲೇ ಬೇಕು..
ಸಾವನ್ನು ಎದುರಿಸಲೇ ಬೇಕು...

ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರಿಗೂ ಸಾವು ಇದ್ದೇ ಇದೆ...!

ನನ್ನಮ್ಮನೂ ಒಂದು ದಿನ ಬಿಟ್ಟು ಹೋಗಿಬಿಡುತ್ತಾಳೆ...!

ನಿನ್ನಪ್ಪ, ಅಮ್ಮನೂ ಸಹ..!

ನಾನೂ ಸಾಯುತ್ತೇನೆ.. ನೀನೂ ಸಹ.. ಸಾಯಲೇ ಬೇಕು....!

ನಮ್ಮ ಸಾವನ್ನು " ನಮ್ಮ ಮಗನೂ" ನೋಡಲೇ ಬೇಕು....

ನಾವಿರುವಷ್ಟು ದಿನ ನಮ್ಮ ಸಂಗಡ ಇದ್ದಾರಲ್ಲ...
ಅವರೊಡನೆ ಪ್ರೀತಿಯಿಂದ ಇದ್ದು ಬಿಡಬೇಕು...!
ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡ ಬೇಕೋ ಮಾಡಬೇಕು..

ನಾಳೆ ನೋಡಿಲ್ಲವಲ್ಲ...!

ನೀನೂ ಸಹ ಸಾಯುತ್ತೀಯಾ... ನಾನೂ ಸಾಯುತ್ತೀನಿ ...

ನಿನ್ನ ಸಾವನ್ನು ನಾನು ನೋಡ್ತಿನೋ.....

ನನ್ನ ಸಾವನ್ನು ನೀನು ನೋಡ್ತಿಯೋ.. ...ಗೊತ್ತಿಲ್ಲ...!

ನಾನು ಸತ್ತ ಮೇಲೆ ಅಳುವದಕ್ಕಿಂತ ..

ಈಗ ನನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡೇ ಪ್ಲೀಸ್.....

ಎಷ್ಟು ಪ್ರೀತಿ ಬೇಕಾದರೂ ಮಾಡು... ನಾನೂ ಮಾಡ್ತೇನೆ..

ನಮ್ಮಿಬ್ಬರ ನಡುವೆ ಜಗಳ ಎಲ್ಲ ಯಾಕೆ.. ಬೇಕು..?

ಈಗ ನಿನ್ನ ಕಣ್ಣಮುಂದೆ ಇದ್ದೀನಲ್ಲ......

ಎಷ್ಟು ಬೇಕಾದರೂ ಪ್ರೀತಿ ಮಾಡು ...

ಮಾಡ್ತೀಯಾ..?"


"ಛೇ .. ಎಷ್ಟು ಕ್ರೂರವಾಗಿ ಮಾತಾಡ್ತಿರಿ ..ನೀವು..

ಮನಸ್ಸಾದರೂ ಹೇಗೆ ಬರುತ್ತದೆ...?

ಇರಿ..ನಿಮಗೆ ಮಾಡಿಸ್ತೇನೆ.."

ಅಂತ....
ಆಶಾ... ನನ್ನ ಬೆನ್ನಿಗೆ ಬಲವಾಗಿ..
ಜೋರಾಗಿ..ತಾಕತ್ತೆಲ್ಲಾ ಹಾಕಿ ಗುದ್ದಿದಳು...

ಹಿಂದಿನಿಂದ ಬಿಗಿದಪ್ಪಿದಳು...

ಅವಳ... ಆ.. ಗುದ್ದಿನಲ್ಲಿ ..
ಆ ಅಪ್ಪುಗೆಯಲ್ಲಿ...

ಅವಳ "ಪ್ರೀತಿ ಪ್ರೇಮವೆಲ್ಲ" ... ಇತ್ತು...


ನನ್ನಾಕೆಯ ಪ್ರೀತಿ ಕೆಲವು ಸಾರಿ...

ನನಗೆ ಚೆನ್ನಾಗಿ ಅರ್ಥ ಅಗುತ್ತದೆ.....



( ಇದೀಗ.. ಮಡದಿಯನ್ನು ಗೋಕರ್ಣದ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಕಳುಹಿಸಿ ಬಂದಾಗ..
ಮನೆಯಲ್ಲ ಬಿಕೋ ಅನಿಸ ತೊಡಗಿತು..
ಅವಳಿಲ್ಲದೆ.. ಬೇಜಾರಾಗ ತೊಡಗಿತು..
ಹೀಗೊಂದು ನೆನಪು.. ಅವಳಿಗಾಗಿ..)